ANA PÉREZ VENTURA (Santiago de Compostela,1981) compaxina a súa actividade plástica coa musical, mantendo entre elas unha relación de proximidade. Formada en Belas Artes nas Universidades de Vigo e Barcelona e en Música nos conservatorios de Vigo e Ámsterdam, no ano 2009 realizou un máster na Sorbona sobre as relacións entre ambas as disciplinas e desde entón reside en París, investigando sobre as posibilidades da interacción entre artes visuais e música, coa repetición como recurso fundamental.
A súa propia experiencia como pianista e os exercicios de repetición, que realiza diariamente como base da súa rutina para perfeccionar o dominio do instrumento, servíronlle de base para crear unha obra que xa foi premiada co Artension e con bolsas da Fundación Barrié de la Maza ou a da Fundación Segundo Gil Dávila. Tamén participou no II Encontro de Artistas Novos na Cidade da Cultura de Galicia, presentou mostras individuais no Colexio de España en París e nas galerías parisienses H Gallery, Artemper e Point Dourei. Tamén participou en colectivas no Château da Veyrie de Bernin, Abstract Projet, o Parc Floral, a Galerie Sisso, a Politécnica de Valencia ou o Guoyi Art Museum.
As súas dúas paixóns discorreron ao longo da súa vida por camiños parellos ata que as enlaza dunha forma moi natural, buscando que a arte lle sirva para capturar e deixar constancia material do tempo intanxible da música. Na súa obra plástica ten unha gran importancia a súa experiencia como pianista clásica. Son innumerables as horas repetindo exercicios e pasaxes de partituras que se converten en xestos sobre o instrumento. Neste proceso lento de aprendizaxe, o corpo necesita interiorizar os movementos e iso conséguese unicamente mediante a repetición. É un proceso efémero que se dilúe a medida que se produce e deixa de selo cando o leva á pintura.
Interésanlle as diferentes variacións que se producen inevitablemente en cada repetición. Co seu traballo pictórico fai un rexistro orgánico do paso do tempo, como un metrónomo humano. Emprega en cada proxecto a técnica máis axeitada, buscando a que se adapte mellor á idea que quere transmitir. A procura de solucións técnicas forma parte dunha obra que se move no universo de autores que dan moita importancia ao proceso de traballo, á serialidad, ao ritmo e ao mantemento de patróns. Pollock, Sexan Scully, Opalka, Klee, Agnes Martin, Wenzel Ziersch, Ignacio Uriarte, Gregory Hayes...sitúanse, sen dúbida, entre algúns dos seus referentes.
Os Études foron evolucionando ao longo dos anos a través da procura de distintas solucións a necesidades técnicas para conseguir unha liña continua, un xesto continuo, imposible de obter cun pincel, xa que a pintura consómese. Foi explorando diversos procedementos: rascando a pintura húmida, utilizando embocaduras directamente axustadas ao tubo de pintura, fabricando os seus propios aplicadores, usando rotuladores de acrílico.... e variando a maneira en que o xesto percorre o espazo pictórico; no sentido da escritura, rotando o soporte entre capas ou empezando nun punto e ir virando ata alcanzar o límite do espazo.
A serie Notages, término referido á operación de gravar melodías para as caixas de música, comeza cun estudo de Chopin no que só utiliza as teclas negras relativas á liña melódica, facendo buracos cun punzón sobre o soporte. Este traballo o continúa con partituras de exercicios técnicos de Lemoine ou Hanon, polos que pasaron todos os pianistas. O esforzo físico para perforar nos diversos materiais, as variacións na profundidade dos mesmos, a nula marxe de erro, a precisión, a paciencia e a disciplina, remítena á súa experiencia de esixencia de pianista profesional.
Os Neumas son o froito da descontextualización da melodía con fins estéticos a partir da notación músical como forma de escribir o tempo, mostrando a natureza repetitiva dos estudos a través da grafía musical. A partir dos 24 estudos de Chopin, a artista transcribe gráficamente as notas musicais, en negro para as notas correspondentes ás teclas negras do piano e en branco para as brancas, mostrando deste xeito o debuxo formado polo perfil melódico, obviando a tonalidade e a información rítmica.
